Mad Dog. Hopkinson Smith, luit
Luitspeler Hopkinson Smith is op zijn zeventigste nog altijd een fenomeen. Niemand die de renaissanceluit zo fris, zo knapperig en tegelijk zo weemoedig kan laten ronken als hij. Op dit album struint hij door zijn lievelingsrepertoire, de Engelse renaissance, en plukt een geheel eigen ‘best of’ bij elkaar: een reis langs diepe melancholie op dansende voeten met muziek van John Johnson, Anthony Holborne en natuurlijk ook John Dowland. Je luistert ernaar alsof je in de mooiste zaal van een museum staat en niet wilt weggaan. Hoe langer je blijft kijken, hoe meer verborgen schoonheid zich aan je openbaart. Een toon die subtiel terugwijkt, een akkoord dat heel even in de lucht blijft hangen, een bassnaar die weerbarstig bromt: hoe meer details je ontdekt, hoe dieper deze muziek zich in je brein nestelt. Hopkinson Smith weet de melancholie zo precies te doseren dat ze je niet naar de keel grijpt, maar je juist hoopvol stemt.
by aph (De Standaard - Cultuur en Media)