15h : Fantaisie paradisiaque : le luth d'Hopkinson Smith
[Il] n'a rien perdu de sa souplesse (à en croire sa manière de saluer) moins encore de la délicatesse de son jeu de luthiste.
Read MoreSpezielles zum Jahreswechsel
Hopkinson Smith en el Centro Cultural Kirchner : Una alquimia singular
En el Segundo Encuentro de Música Antigua, el experto intérprete de laúd, uno de los más importantes de su generación, presentó un excelente programa de música isabelina que combinó virtuosismo y melancolía.
Read MoreHopkinson Smith : Mad Dog
The American lutenist Hopkinson Smith was born in 1946. This beautiful album of lute works melancholy and spry was recorded in 2015 but released only now. A 70th-birthday present to himself, perhaps? Certainly the continued presence on this earth of an artist such as Smith, whose recordings over the years of the rich German, French, Italian, English and Spanish repertoire for guitar, vihuela and lute are surely one of the greatest musical ornaments of our own age, is worth celebrating.
Read MoreMad Dog (Lautenwerke)
Wenn ein für das Lautenspiel und überhaupt für die Alte Musik so verdienter Musiker wie Hopkinson Smith seinen 70. Geburtstag feiert, sollte es eigentlich feuilletonistische Glückwunschtelegramme und Würdigungen hageln. Doch Ende 2016 blieb es zumindest im deutschsprachigen Raum erstaunlich still.
Read MoreMad Dog. Hopkinson Smith, luit
Luitspeler Hopkinson Smith is op zijn zeventigste nog altijd een fenomeen. Niemand die de renaissanceluit zo fris, zo knapperig en tegelijk zo weemoedig kan laten ronken als hij. Op dit album struint hij door zijn lievelingsrepertoire, de Engelse renaissance, en plukt een geheel eigen ‘best of’ bij elkaar: een reis langs diepe melancholie op dansende voeten met muziek van John Johnson, Anthony Holborne en natuurlijk ook John Dowland.
Read MoreLA MAGIE DE L’INSTANTANÉ
Hopkinson Smith fait chanter son luth pour offrir une seconde vie au répertoire de la Renaissance anglaise placé sous le signe de la fantaisie.
Read MoreCD - Hopkinson Smith: Mad Dog
Der sprichwörtliche verrückte Hund ist hier Lauten-Großmeister Hopkinson Smith. Als "Mad Dog" überschreitet er die Grenzen seines Instruments und enthüllt die intime Schönheit der elisabethanischen Lautenmusik.
Read MoreKaffee mit Hopkinson Smith - Ein Amerikaner in Basel
Der graumelierte, schlanke, braungebrannte Mann, der in Basel inmitten eines grünen, grossen Gartens lebt, könnte glatt als Schauspieler durchgehen. Der US-Amerikaner, heute 71 jährig, hat aber eine ganz andere Karriere gemacht.
Read MoreHopkinson Smith, Beyond the Instrument
HOPKINSON SMITH ’70 describes J.S. Bach as a musical ecologist. “He recycled so many of his own works,” Smith explains. “He never stopped trying to adapt what he’d written.” It was an accepted musical practice at the time, but one imagines the composer was driven at least in part by pragmatism: his posts in a number of German cities required him to produce new compositions at a fierce pace. Refashioning musical materials helped him keep up with those demands. “Even so,” Smith adds, “writing a cantata a week would not have been a manageable task for the rest of us mortals.”
Read MoreVater aller Lautenisten
Bonner Meisterkonzerte Klassische Gitarre: Hopkinsons Smith spielte im Kunstmuseum
Beim Stichwort „Renaissance-Laute“ fällt der Name „John Dowland“. Nur war der „English Orpheus“ einen guten Teil seines Berufslebens außerhalb Englands tätig. Am Hofe Elisabeth I. gaben andere den Ton an, John Johnson etwa und Anthony Holborne.
Read MoreA Duo, a Trio, a Quartet, and a Lute Recital: Diversity Rules
Philadelphia, December 4th, 2015
[...] An elegant and genial figure on the platform and a master of his instrument, Smith not only achieved prodigies of prestidigitation in the faster pieces, but in the slower ones, his superfine delicacy of touch evoked just the kind of magic that so much of Shakespeare’s work shared with his contemporaries in that same golden age of English music, drama, and literature.
The spell Smith cast over his listeners assured him of an enthusiastic ovation. This he rewarded with an additional piece by Anthony Holborne, aptly choosing that composer’s Fare thee well. [...]
by Bernard Jacobson (Seen And Heard International)
ホプキンソン・スミス・インタビュー
●音楽的経歴――
――音楽はどのように始めましたか?
ホプキンソン・スミス(以下H):子供 の頃は、ピアノのレッスンを受けてい ました。歌うことが大好きで、学校や 教会でもよく歌いました。私の父は建 築家でしたが、音楽が大好きで、家に は沢山のレコードがあり、良質な音楽 に囲まれて育ちました。そして中学校 に上がると、吹奏楽部に入りました。 トランペットやホルン、サクソフォン 等、足りないパートの楽器を任されま した(笑)。
Les Disques de A à Z
Enregistré au monastère de Beinwil en juin 2015 par Laure Casenave-Péré. Une prise de son relativement proche pour une grande intimité avec le jeu du musicien. Le luth, tout en relief, semble évoluer sous nos oreilles avec tant de présence qu’on pourrait presque le toucher.
Read MoreGitarrenfestival: Wo Weinen einfach schön ist
Koblenz. Das England des Goldenen Zeitalters übersetzt Lautenspieler Hopkinson Smith beim 23. Koblenzer Gitarrenfestival in Musik. Er lässt Werke von John Dowland und Anthony Holborne im Kurfürstliches Schloss erklingen und animiert zu einem schwermütigen, aber schönen Seufzen.
Read MoreMagazine Ted Canada Avril 2015
Il faut être un peu naïf ou candide pour brader des enregistrements qui n’ont strictement aucune concurrence. Mais c’est sans doute la loi du “marché” que d’oublier progressivement à quel point Hopkinson Smith est un génie. Voici réunis donc en un coffret de 4 CD au prix d’un seul (!) le legs d’Hopkinson Smith pour l’éternité: ses transcriptions pour luth des Sonates et Partitas pour violon seul et des Suites pour violoncelle no 4 à 6 de Bach, ainsi que ses transcriptions pour théorbe des Suites pour violoncelle no 1 à 3. L’intelligence musicale et l’inspiration de l’interprète sont tellement élevées que les mots ne suffisent plus. J’ai écrit un jour que ce n’étaient pas là des disques, mais des leçons de vie. À saisir, absolument.
Strings Attached - May 2015 - The Whole Note
There are more Bach transcriptions available in a 4 CD box set of the works for solo violin and solo cello, Sonatas & Partitas, Suites, this time in transcriptions for lute and theorbo by the American lutenist Hopkinson Smith (naïve 8 22186 08939 2). The set is a reissue in box form of Smith’s previous CDs; the Violin Sonatas & Partitas were recorded in 1999 and the Cello Suites in 1980, 1992 and 2012. A theorbo is used for the first three cello suites and a 13-course baroque lute for the violin works and the cello suites four to six.
Read MoreCinq rééditions majeures, des aubaines pour les mélomanes
Au milieu d’un flot de nouveautés, l’édition phonographique glisse des rééditions dont certaines sont des aubaines pour les mélomanes qui auraient laissé passer les publications initiales. Voici cinq conseils d’achat.
Read MoreJohann Sebastian Bach, ‘Suites nos. 4, 5 & 6’
Horizontale lyriek verrijkt met verticale diepte
In een dikwijls geciteerde bron uit Bachs tijd, afkomstig van een van zijn leerlingen, staat dat de componist in het bezit was van verschillende luiten en het instrument ook vaardig bespeelde. Hoewel talloze musicologen die uitspraak voor waar hebben aangenomen, plaatst de Amerikaanse luitspecialist Hopkinson Smith vraagtekens bij het citaat. Daarvoor moet men, zo zegt hij, alleen maar naar Bachs eigen transcriptie van de vijfde cellosuite kijken, die afzonderlijk in zijn cataloog werd opgenomen als het BWV 995.
Het register van die bewerkte suite is eigenlijk niet aangepast aan de mogelijkheden van de toen in omloop zijnde luiten. Daarnaast zijn er de bizarre vingerzettingen en de complexe akkoordgrepen, die een bekwaam luitist allicht niet als dusdanig op papier zou hebben gezet. Om die reden wordt de adaptatie, hoewel ze aan Bach zelf wordt toegeschreven, dikwijls in aangepaste versies gespeeld. Hopkinson Smith opteert bijvoorbeeld voor een transpositie naar A mineur, waardoor de partituur wat vlotter in de vingers, en bijgevolg ook in de oren, kruipt.
Ongeveer drie decennia en een half scheiden het heden van de opname die Smith in juni van het jaar 1980 van Bachs vijfde suite maakte in een kerk ergens in het rurale Frankrijk. Omdat de man inmiddels ook de eerste drie suites heeft opgenomen, verscheen bij Naïve eveneens een bundeling van de laatste drie uit de welbekende serie van zes. Met nummers vier en zes ging Smith zelf aan de slag, waarbij hij de mogelijkheden van een harmonisch instrument als een luit ten volle probeerde te benutten. Tegenover het monofoon contrapunt dat in de originele partituren voor cello op de voorgrond staat, plaatst de interpreet hier een akkoordische rijkdom die de vloeiende lyriek van de suites echter nooit in de weg staat.
Of het gerechtvaardigd is om de muziek op een dergelijke manier te verrijken? Ongetwijfeld wel. Al in Bachs tijd was de oefening van adaptatie er dikwijls een van toevoeging. En heeft Robert Schumann het horror vacui van de suites ruim anderhalve eeuw geleden niet proberen compenseren met zijn pianobegeleidingen, waarover de meningen tot op vandaag overigens nog steeds uiteen lopen?
De melodische continuïteit, het dansante karakter, de vanzelfsprekende verinnerlijkte retoriek: zoals onderlegde cellisten het allemaal te bieden hebben, zo overvalt ook Hopkinson Smith zijn luisteraars ermee. Hulde overigens voor de uitstekende opnamekwaliteit van beide opnamesessies, die hier als een homogeen geheel tot bij de luisteraar worden gebracht.
by Jan-Jakob Delanoye (Cutting Edge)
© Cutting Edge - 14 januari 2015
Johann Sebastian Bach, ‘Suites nos. 1, 2 & 3’
Blasfemie of respectabel eerbetoon: wanneer Bachs wereldvermaarde cellosuites voor een ander instrument worden bewerkt, hoe moeten we die dan beschouwen? Het antwoord is eenvoudig: het is de geest van de adaptatie die moet doen besluiten of het om een bewerking gaat die recht doet aan het origineel, of om een smakeloos aftreksel. Bij Hopkinson Smith kan dat laatste zeker niet het geval zijn. Al tientallen jaren is de Amerikaanse meester van de oude tokkelinstrumenten een monument, althans voor het nichepubliek dat musici gespecialiseerd in Renaissance en Barok op de voet volgt.
Read More